Partiküllerine Kadar Melodilere Batırılmış Sözcükler

     Sokak lambalarının aydınlattığı geceye uyanırken sabah, oksijenin buzul çağının başladığını duyuran bir rüzgar dudaklarımı sıyırıp kendisini hücrelerimden içeri bıraktı. Mucizelere uyanan bir gün mucizelere kapanan geceyi uğurluyordu usulca, elinde sigarası, dudaklarında hafif bir tebessüm. Bitiş yerini başlangıca bırakıyordu ya da başlangıç bitişe. Tan yerinin sınır çizgisinde bir ışık belirdi, içerden "Bir çisim yaklaşıyor." diye bağırdı birisi, sonra sesi gömüldü aydınlığa, bir başlangıçtı bu gelen, bir bitişti bu giden.


     Müzik sesleri kesildiğinde zamanın akışına bırakılan bedenlerin hüsranına kapılan sözcükler, partiküllerine ayrışarak kendilerini bir amaçsızlığın uğultusuna bırakıyorlardı. Tanrı o gün onları belirsizliğin tınısına, melodilerin ayrıntısına bırakmıştı birden. Her şey kapanıyordu gözlerinde, gece bitmişti, aydınlıkla karşılanan başlangıçlar ise yorgun ve biraz da arsız.


     Kaldırım taşlarında karşılanan rüzgar ise, esip acımasızca kaldırdığı tozları alerjisi olanların üzerine yollayarak, Mikail'in espritüel kişiliğini ortaya çıkarıyordu. Her şey bir başlangıcın bitişinde, bitişin başlangıcında, tebessümlerin semasında, hayallerin Sahra'sında arz-ı endama bulanıyordu. Ve bakışlar umarsızca yitip giden karanlığın getirdiği aydınlıkla kamaşırken, uykulu gözlerin karşıladığı bu yeni günde yeni bir şey yapmak için yeni sıkılmış bir parfümün yenilenmiş tenlerdeki mahmurluğuna gömülüyordu.


     Anlatılmak istenen kendisini dışarı çıkaramayacak kadar karışmıştı, bir karmaşanın içindeki sarmaşık olup Tarzan'ın üzerinden atlamasını bekliyordu. Ya da beyaz bir tavşan gelse de götürse diye onları harikalar diyarına, Alice'e küsmüş, vampirliğin aydınlıktan kaçan kollarına süzülüyordu.


     Ortada hiçbir şey yoktu aslında. Güneş doğmuştu yeniden, rüyalar aleminden sıyrılan ruhlar bedenlerine döndüklerinde ise soğuk bir güne uyanıyorlardı. Bu uyanış gerçekliğe gömülüşün getirdiği bir sarsıntı ya da sarsıntının getirdiği bir "ustam ölmüş ben yaşarım" melodisi, öleni yaşatma parodisi, ölenle ölenlerin mazoşistliği.


     Anlatılmak istenen bir şey yoktu aslında, sözcükler süzülüp gidiyordu klavyenin tuşlarında, piyanoymuşçasına, bir melodi sunmak istiyordu, "şiiri musikiye yaklaştırmak", Ahmet Haşim'i mezarında takla attırıp aruz ölçüsüyle hayatı yaşamak. Aruz ölçüsünü hece ölçüsüne, onu da serbest stile aktararak akılda kalıcı birkaç kritik noktayı sözcüklerde buluşturmak, ya da her şeyi siktir edip bir sigara yakarak yeni günü tebessümle karşılamak, telefona gelen bir mesajla surata yumulan gülücüğe bir selam ulaştırmak, elçiye zevali bindirmek, eskitilmiş bir tablonun her milim karesindeki metreleri saniyeye çevirerek bir denklem oluşturup hayatı o denklemden uzaklaştırmak ya da sadece gözlerini kapatıp kendisini sıcacık yatağında bırakmak gerek bazen.


     Bazense bütün müzik sesleri kesildiğinde rüzgarın tuşlarında melodilere uluşan o uğultuyu dinlemek de yetiyor insana. Bir melodiyle zaman makinesine binip geçmişe aralanan zihin, kendisini Back To The Future'daki profesör gibi hissedebiliyor. Zaten kafalar manyak, o raddeyi bilimsel yöntemlerden sıyrılıp sanatsal paralellikte elde edebiliyor. Edison, Ediz Hun..... Siz kardeş misiniz?


     Bu arada, ben ne diyorum ya? sadffkjhladsg. - Random gülüşler, Rambo yumruklar, laylaylom tavırlar, radyoda çalınan şarkılar, rasyonellikle irtibanı kesmiş mantıklar.. -

İnsanlığa bahşedilmiş yedi dakika, yedi günahla alakası yok. Brad Pitt hoşsun falan ama burada işin yok şimdi, sen dövüşlerinde kulüp olup gel.