Zihinsel Kütükler

     Bilek güreşi yaparken yanlışlıkla kanadını inciten bir penguenin acısını üzerine buz koyarak dindiremeyeceğin gibi, arabayla çarptığın yavru bir köpeğin ruhunu o tatlı karnını kaşıyarak geri getiremezsin. - Biraz canice bir başlangıç oldu sanırım. -


     Arkadaşlarıyla kör ebe oynarken aslında gerçekten kör olduğunu fark eden bir sincabın çaresizliğini ona güneş gözlüğü alarak geçiremeyeceğin gibi, kırılan bir kalbi üzerine çikolata yiyerek tamir edemeyebiliyorsun da işte bazen. - Ürkütücü bir başlangıçtan sonra, duygusallığa bağlanan, yine gereksiz bir girizgah oldu. AMAN! -


      Korsancılık oynarken burnunu arkadaşının gözüne sokan bir kılıçbalığının beceriksizliğini ona korsan bandı alarak uzaklara götüremeyeceğin gibi, geçip giden zamanı Indiano Jones'un halatıyla yakalayıp geçmiş günlere geri dönemezsin. - Bence, bu oldu gibi. Şu an göremiyorsunuz ama, aptal bir ifadeyi suratıma bindirip gözkırpmış olabilirim. Yani, bir ihtimal. -


     Bazen öyle insanlarla karşılaşıyorum ki, onlara içimden "Sen adamın görünmeyen dipsiz kuyususun." diyesim geliyor, aslında bu bir iltifat etme metodu; fakat pek iyi karşılandığı söylenemez. O nüansın ince topuklularını göremiyor bazen insanlar. Ben de platform topuklunun rahatlığını üzerime geçirip sadece umursamadan yürüyüp gidiyorum. Belki biraz acıdan ölüyorum; ama yine de bu işi halledebildiğimi düşünüyorum. Ve o anlama raddesinin sonunda, ayakkabıları ayağımdan çıkarttığım gibi rahatlama ifadesine bürünerek bir kahkaha patlatıyorum. Ardından bir "YİHİ" çığlığı falan da kopuyor olabilir. Bilemiyorum.


     Ön yargılarını aldırmış insanlara sıkıca sarılıp, "İyi ki geldin." demek istiyorum bazen. Sonra "Bu kürtaj sayılmaz, bunu da yasaklayamazlar herhalde!" diye düşünerek rahatlatıyorum kendimi. UF. "Hem zaten vajinayla ilgili değil, karışamazlar oraya." diyerek siyasetçi triplerine girip ülkenin acınası bir gerçeğini keşfetmiş bir edayla - Al Pacino'nun Scent of A Woman filmindeki kahkahasını, sanırım şöyleydi: - "HIAĞ" diyorum ve sonra bir helikopter dansıyla kendimi bırakıyorum klavyenin ortasına. - Helikopter dansı ne? derseniz. Ne bileyim ben ya? derim ben de. O yüzden, ŞŞŞŞ. - Sonra bütün siyasilere "snne be slk .s" diyesim geliyor; ama durduruyorum kendimi. Sanırım büyüyorum, ha?


     Her şeyi üst üste tıkıştırarak bir kenara bırakıp, ortalardan yoluma devam edebilmek isterdim. Ama yolun tek bir şeridini seçemediğimden dolayı hepsinden geçerek ilerliyorum, hem daha sağlıklı, yürüyüş oluyor bir kere. Yolun ortasında "yollu"larla karşılaşabiliyorum bazen. O zaman, onları bir Recep İvedik jargonuyla "Salih abiii, şunlara yolluk yapsana." diye uğurlayıp, geçiyorum yanlarından. Ya da daha elit bir şekilde, Donnie Darko'dan bir replik sunarak "Neden o aptal insan kostümünü giyiyorsun?" da diyebilirim tabi. TAMAAAM!


     Duvarda asılı duran durmuş olan bozuk saate bakıp, "Zamanı durdurmak aslında o kadar zor değil!" triplerine girerek, 5 dakikalığına bir filozofu oynayabilirim. Ya da elime bir kalemi alarak, onu asa niyetine saatin üzerine tutup sihirli kelimeler uydurabilirim. Ki, aslında bunu yapacak yaşı geride bırakalı yıllar olduğu bilincine vararak, böyle bir şey yapmaktan vazgeçip surat asabilirim. Ama zamanın kontrolünü bir anlık elde etmiş olmanın verdiği pissikopatça mutlulukla ekrana sırıtabilirim. Üst üste kırk bir kere "maaşallah" diyerek, bir "dua doping" acentesi açabilirim. Peki bana söyler misin; bu yazıyı daha saçmalamadan bitirmeli miyim? Sanırım, evet. 


     - Daha önce de söylediğim gibi, hatta ilerde torunlarıma atasözü diye öğretebileceğim bir kelime dizisi olan bu cümleyi, tekrar etmek istiyorum. ÖHÖM. Ön yargı ile öngörü aynı şey değil, zihinsel kütükler sizi! -

Her şeyi bir kenara bırakıp, iki satırlık müzik dinleyelim o zaman. Cansınız.