Tecrübe Zincir Tamlaması

     Anlatım gücü zayıf bir adamın şair olmasındaki ironi gizlenmişti sözcüklerine. Sanki kendisi değildi konuşan, bir başkasının kelimelerini geçirmişti üzerine de formaliteden sallandırıyordu dudaklarını. Duyduklarım karşısında hörgücünü kaybetmiş bir deve gibiydim. İnanamıyordum! Böyle ürkütücü şeyler söyleyebileceği aklımın ucuna teğet bile geçemezdi. Sonuçta o Batman'di, Gotham Şehri'nin hınzır kahramanı. Yani, benim için öyle sayılırdı. Ben onu büyüttükçe o da giderek küçüldü çaktırmadan ve şimdi ise bir nokta halini alarak sonlandırdı cümlelerimizi. Bense ünlem işaretlerini gözyaşlarıma batırarak kaleme aldığım bu hikayeyi, suratıma yapıştırdığım aptal bir tebessümle bitiriyorum. Yine de gülüyorum; çünkü her şey o noktanın getirildiği cümlenin ardında başladı. Her bitişin yeni başlangıçların kapısını kırdığını öğrendim sayesinde. Şimdi düşündüğümdeyse onu, bana kazandırdıkları için teşekkür ediyorum. Bir Şebnem Ferah şarkısı gibi ben de "artık kısa cümleler kuruyorum".


     Küçük bir çocukken, 1975 yıllarında falan; hayatın zorlama mutluluklarla geçmeyeceğini öğrendim. O zamanlar annemle babam çok kavga ederlerdi. En gereksiz şeyi sihirli bir kavga merceği ile büyütüp birbirlerine fırlatabilecek kadar saçma bir hale gelmişlerdi. Ve ben ebeveynlerime baktığımda sadece "Bir hevestiler birbirleri için belki eskiden; ama şimdi birliktelikleri onların cehennemi olmuştu." diyebiliyordum. Bir sevgi yanılsamasının kurbanıydı onlar; ama iyi tarafından bakarsak olaya. BEN DOĞDUM!


     12 yaşlarındayken falan, yani 1979 yıllarında; hayatın insan sünepeleriyle geçmeyeceğini öğrendim. Takdir görme uğruna en yakın arkadaşlıkların bir anda silinebileceğini o zamanlar acı bir şekilde tokat gibi hissettim suratımda. İnsanlar bencildi, insanlar korkaktı ve insanlar kendi çıkarları olmadan kıllarını amuda bile kaldırmazdı. Ama iyi tarafından bakarsak; bunların hepsi de bir tecrübeydi benim için.


     15. yaşıma merdiven dayadığım sıralarda; hayatın da tepeme bir merdiveni hiç acımadan indirebileceğini öğrendim. Ölümle tanıştım, hem de en yakınımdaki... ablam. Trafik kazasının kurbanlık koyunuydu o ve hayatının baharında, 25'lerindeyken, yaşam okyanusunda boğulmaya terk ettik onu. KURTARAMADIK! Nefes alışverişleri sadece bir hayal, sesini duymaksa uzak bir hatıra gibiydi. Ama... doğru iyi tarafından bakılacak bir tarafı yoktu bunun.


     Reşit olduğum zamanlarda, ihanetin her zaman sinsi bir dost gibi yakınlarımda dolaştığını öğrendim. İnsanın "Beni öldürüp cesedimi çöplüğe atsalar bu kadar üzülmezdim." diyebilecek kadar kırılabileceğini öğrendim. Güvenmemeyi öğrendim. Daha doğrusu, güvenmemem gerektiğini. Herkesin insan olamadığını öğrendim. Ama iyi yanından bakarsak; "herkesi kendim gibi bilmeme"yi öğrendim.


     22 yaşındayken; hayatın at gözlükleriyle sürdürülemeyeceğini öğrendim. Ebeveynlerim ayrılmışlardı sonunda ve ben gittikçe dipleri boylamaya başlıyordum hayatta. Hayatımdaki tek iyi şey Batman'di. Çünkü o en kötü olduğum zamanlarda beni kurtaran bir süper kahramandı. Yani, ben öyle sanıyordum. Üniversite yıllarının pembe gözlüklü dilberlerine bürünmüştüm. APTAL! Bir iyi bir şey daha vardı ama yanımda, o da Camel Soft.


     24 yaşlarındayken; hayatımı kimse için değiştirmemem gerektiğini öğrendim. İtalya'ya gidip hayatımın işini alacağıma burada sevgili Batman'in yanında olmayı tercih etmiştim. Ne salaklık, ne umursamazlık, ne çocuklukmuş aslında yaptığım. Batman, maskesini sufleden akan çikolata gibi akıttıktan sonra suratından, ben de KENDİMİ ERTELEMEMEYİ ÖĞRENDİM. KENDİM İÇİN YAŞAMAYI. Ben ne istersem o olacaktı artık ve İtalya'ya gidecektim. Her şey zaten o zaman başladı:

     25 yaşındayken; her zaman yeni bir hayat kurulabileceğini öğrendim. Hiçbir zaman dibe vurmadan yükselemeyeceğini. Çünkü ben, 25 yıldır yükselmekten çok düşmüştüm bu hayatta. Ve şimdi farklı bir ülkede farklı insanlarla farklı bir kültürün içinde bambaşka biri haline gelmiştim. Bambaşka biri dediğim aslında salt bendi. Korkmadan kendim olabilmeyi öğrendim. Mutluydum, huzurlu ve Batman'in kalıntılarından sıyrılmış gibi. Hayallerimi gerçekleştiriyordum, belki o işi geri alamamıştım; ama yine de ütopyalarımı gerçek hayata yansıtıyordum. Ben bendim artık. Ne bir fazlaydım bu hayatta ne de bir eksiklik barındırıyordum içimde. Olması gerektiği gibiydim, bendim işte. Ablamın öldüğü yaşta ben yeniden doğmuştum, ne garip?


     Şimdi 45'lerine iple sarkıtılan bir hanım olarak karşınızdayım. Yalnız da değilim, Batman'im olmasa da bir Clark Kent'im vardı artık. Italianoo. Hiçbir zaman "hiçbir zaman" diye başlayan cümleler kurmamam gerektiğini öğrendim. Hayata hep başka pencerelerden bakılabileceğini gördüm. Mutlu olmayı öğrendim, bütün fazlalıklarımdan arındırılmıştım. Fazla kiloları falan da vermiştim hatta. (kahkaha) Ve öğreniyorum da. Öğrenmenin sonu yok sanırım. 70'lerinde elleri titreyen bir ihtiyar olduğumda da bir şeyler öğreneceğim. Ama en çok da; sigaranın sağlığa zararı olsa da ruha yararı olabileceğini öğrendim. Ve en güzel hediyenin hoş bir sohbetin kenarlarına iliştirilmiş kahkahalar olabileceğini. 


- Deneme görünümü altında bir hikayedir kendileri. -

- Tükenmez kalemin tükenmişliğinin gücü adına, tüketilen kelimelerden yeni dünyalar inşa edip sıyrılalım önyargılarımızdan. Hoş bir melodi sunalım dinleyenlere kelimelerin estetikliğini toplayıp avuçlarımıza. Bir eyalet inşa edelim kendimize, ön yargılarından arınmış tatlı insanları koyalım içerisine. Bir şarkı söyleyelim hep beraber. Pianist de ben olayım. Vokalist de Şebnem ile Ado. -

99 yılından bir adet Şebo armağan ediyorum sizlere. Burada karakterimiz de sanırım 32 yaşında falan.