Dünya Ahiret Hayatın Anlamı

     Belirli gün ve haftaların belirlediği duygulardan çok daha farklıları peyda olurdu kalbime, belirsiz bir güç tarafından. Belki bunun nedeni anneme verebileceğim tek hediyenin sadece "mezarlığına gidip, çiçekleri başının tepesine bırakarak dualarla tek taraflı konuşmak"tan ibaret olduğu içindir, bilemiyorum. Zaten onu bile pek beceremem, yanaklarımdan akıttığım yağmurlarla sularım toprağını, su serperim temiz kalbine. "İyiyim ben, ağladığıma bakma sen. O da ergenlikten işte."

     Anneler Günü. Ne saçma bir kavram. Artık hiçbir gün annemin değilken bu hayatta, bir yandan da her gününüm onunken aslında, nasıl dayanabilirim insanların tek bir güne sığdırmalarını o tatlı doğurganımı. "Bu hayattaki en büyük hediyem sensin, senin büyüyüp serpildiğini görmek benim için en önemlisi. O yüzden, hediye almana gerek yok evlatçık." derdi, ben de her yıl hiç usanmadan çocuk aklımla hediye niyetine zırvaları tıkıştırırdım avuçlarına. O da gülümserdi bana, içtenliği taramalı tüfek gibi ışıldayan gözlerinden fırlatırdı üzerime. Acaba artık görebiliyor mu beni? İzliyor mudur tahtalı köydeki tahtalı köşkünden? Ben seni hala görüyorum anne, rüyalarımda hiç yaşlanmıyorsun da. Hala taş gibisin, nazarlarla saklambaç oynayasın.


     Bir gün. Daha doğurusu, o malum gün. Hatta durun, afilli bir şekilde tanımlayacağım o günü.


     10 yıl önce...


      Yine bir Anneler Günü. Ben de yolda bir çiçekçi görüp cebimde kalan son parayla gül alacağım. Bu yılki zırvam geçen yıllara nazaran daha bir anlamlı. Sanırım birazcık olgunlaşmışım. Ama tek bir tane alabildim anca. Bütün parayı önceki gün cipslere ve çikolatalara kaptırmıştım çünkü. Çok kızdım kendime, "Bari birazcık da anneme ayırsaymışım cipsten." diye düşündüm. Kızardım da biraz. Ama parasal kaynağım, babam yani, tükenmişti artık bana para vermekten. O yüzden daha istememeliydim. Ne yapalım, tek bir gül ve birazcık da tebessüm yeter de artardı herhalde. Hem ben onu, neşe yağmuruna tutup kahkaha toplarıyla kar atarım suratına. Tatlı doğurganım, zaten tek bir öpücüğe tamam eder. Bunlar zihnimde sek sek oynarken ben eve varmıştım bile. İyi ve hoş düşüncelerin etrafımda fink attığı dakikalarda hastanın ayağına gelen doktor edasıyla kapıyı tıklatmıştım. Ama kapı açık kalmış, sütten çıkmış ak çikolata gibi aktı ayaklarıma doğru. Ben de içeri adımı attım, çekirdek kadar bir tuzluluk ve waffle kadar bir tatlılıkla. Annemin yanına hopturubillah koştum. Duraksadım sonra. Gördüğüm manzara karşısında devesini kaybeden bit gibiydim. Gülücükler saçan suratıma karanlık bir perde yuplamıştı. Yanına koştum. Elimde gül, gül kanların içine batmış. Tıpkı filmlerdeki gibi, en sahicisinden ama. Halil Sezai'nin şarkılarıyla kapışacak bir duygu karmaşası yapışmıştı üzerime. Gözkapaklarımdan atom bombalarını boşaltıyordum annemin üzerine doğru. Sonradan öğrendim, babamın kavgalı olduğu eski bir ortağı onu korkutmak istiyormuş. Bunun için de annemi pataklaması için bir adam tutmuş. Fakat doğurganım hiç durur mu yerinde, savunmuş kendini. Orospu çocuklarının hasodabaşı ise korkmuş, sıkmış kurşunu göğsüne. Ben ise 12 yaşında bir çocuk. 4. sınıftayım lan!


     Babamla hiç konuşmuyoruz artık. Onu suçluyorum her şeyden. Belki haksız bir tutum; ama suratına bakamıyorum ne yapayım? Elimde değil. Dayanamıyorum. Ona her baktığımda 10 yıl önceki küçük kızın çaresiz silüetine bürünüyorum tekrardan. Kanlar içinde yatan bir kadın, elinde gül ile yanına kapaklanmış minik bir kız, gözyaşlarının kanlarla bütünleştiği bir ambiyans. Ve bolca nefret. O sıralar çok fazla küfür bilmiyordum, bildiğim kadarınca haykırıyordum ama. Şimdi ise aklıma geldiğinde, söylediklerimle RTÜK bile kapatabilir beni.


     Yine bir anneler gününde, yine mezarlığın başında, yine elimde tek bir gülle, yanındayım annelerin en içten tatlıcısı. Yine ağlıyorum. İnsanların mutlu gününü ben gözyaşlarımla kapatıyorum. Yine de, senin yanında hiç olmadığım kadar mutluyum. Ağladığıma bakma ne olur, hepsi ergenlikten. 22 yaşına gelmişim; ama hala çıkamamışım işte. Olsun, seversin beni böyle de, bilirim. Benim söylememe gerek yok. Zaten titreyen çenemle dişlerime 8.5 şiddetinde deprem uygularken bir de duygusal cümleler sarf ederek kendimi mahvetmeyim. Sadece şunu söylemek istiyorum; dünya ahiret hayatımın anlamısın!


- Aykırılık yapacağım ya, Anneler Günü'nde depresif bir hikaye yazayım dedim. Oldu mu? Sanırım. Anneler Günü kutlu olsun herkeslerin, mutluluklu hikayeler katmanız dileğiyle hayatınıza. -

    

Vega'dan Bu Sabahların Bir Anlamı Olmalı gelsin herkeslere. Nostaljik olalım.