Daralan Ruhu Basenlere Yönlendirmek

     Kaleme sığmıyor kelimeler teşhisi de obezli lirik anteni, bir nevi endokrini kafayı yemiş hale gelen dünyanın ruhtaki kalorileri imiş. Derileri gevşiyor kelimelerin, gözleri televizyona kitttlenirken çat diye kırılıyor gerçekliğe tahsis edilmiş hücrelerin içindeki sarmal yapıcıklar. Endoplazmik üzüme retikulümlenmiş vaziyette dumanı tüten dudaklardan süzülemiyor artık düşüncelere dair sövüşlerin tatlı dilemmaları, kıssstırıyorlar sesleri sanki kumandadan. Nerede zamanın hurafelerinden patlama dilek ağaları, bakınız ben bir dilek tuttum mumlar aleminden kovulan bahtımı geri verin de bırakayım keratayı. 

     Haydi karşılıklı kozlarla bir poz verelim ardından iki zahiri sırıtış safsatasıyla keskinleştirip bir etiket de nakşettikten sonra geleceğe bahşedelim ahmaklığımızı. Dijite ediliyoruz tanrım kaç piksel bendeki yürek bir bakar mısın? Tuş kilidimi bozdum sanırım dışa kapandı sanrılarım. Canhıraş bir dehşet vukuat sahibi bu aralar duygudurumda rokfor peynirli zelzeleler, ebemkuşağından fırlama silkeniş halleri ortaya serili görüntüler filan var.

     Taaam seni düşünürken rastgeldiğim bu evrenin biyometrisinde kaç oksijene bedelsin de katlediyorsun hislerin feriştahını? Hayatın hangi aksamında böyle aksıyoruz kendimizden de yönü bulamıyorum, yer bildiriminden konum çıkmıyor ıslak zeminde kayınca şaftı. Tayini çıkan sözlerin tamiri bıkan özveride mi ya da bu düzlemde eğrilen girdilerin suratında oluşan bir tekmede mi saklı? Diyet evrenindeki çikolata gibi yasaklıyım hüzünlerine hayat, damakta sevimli olsan da basende müebbet mahkumiyetin var; yemezler – yanaktaki çikolata parçasından selamlar! –.  

     Sözcüklerin tütsülenmiş buharında cızırdıyor dağılmış yüklemler, mangal yüreği közlenmiş dünyanın kömürlerini harlamak için olabilir. Havayı da kendimize benzettik o da bizden; bizim gibi dengesiz artık, öyleyse atmosferlerden yağdır üzerime canım birazcık şansın kırıntılarını da çivileyelim bunu tarihin tahterevallisinden ruhumuza.

     Taşıyor kelimeler, dairesel hareketlerle fokurduyor cümlelerin etrafında. Bir cadı gibi kazanımda çalkalıyorum hepsini ve çekip buharını kana karışıp savruluyorum göklerin aykırı boyutlarında. Yönü tayin eden tükürüklü parmağı kaldırıp bakıyorum tadına rüzgarların, haritaları parçalanmış kalbimin içinde hiçbir hücrede küs kalmamış da pusula hangi yönü göstereceğini bulamıyor sorun bu güneyin kuzeyi dışlamasından ibaret; batının doğuyu ezme çalışmasından ya da sadece salatama maydanoz karışmasından. 

     Daralan ruhu basenlere yönlendirip bardağın dolu tarafıyla gargara yapasım var.

Deliliği bırakıp kopup gitmeyen Nil, napaysın?