Vatikan'da Aranan Kadıköy Gibi

     Bazı insanlar vardır, sinirli bile olsalar sabrın selamete eriştiği noktadan popocuklarını kaldırıp, ayrılamazlar. ' Sakin ' demek bile yetersiz kalır, ' sabırlı ' ise bulunduğu durumun alt katmanlarında ezik ezik takılır. Onları nitelendirebilecek bir sıfat bulmak, Vatikan'da Kadıköy'ü aramak gibi bir şeydir. Doğuştan gelen bir dinginlikle dingillik arasında bir şeye sahiptirler. İşte bu kişiler, benimle tamamiyle farklı kulvarlarda dolanıyorlar. Onlar ne kadar sabrın nirvanasından göklere uçuş yapmışlarsa, ben de o kadar alt tabakalarında sinirine hakim olamayan topluluğun başını çekerim. Buraları görüyorsun dimi? İşte komple bizimler ehehe. - Bizimler? WTF? -


     Herkesin düşünce yapısı farklıdır. Parmak izi gibi bir şeydir esasında. Bazı noktalarda kesişse de insanlar, eğer parazit bir asosyal değilse kişi, kendine ait düşüncelerin sahibi olmaktan kendini alıkoyamaz. En basitinden, ben kokoreçi severken, elin X kişisi kokoreçten nefret edebilir. Her ne kadar saçmalık olduğunu düşünsem de, saygı gösteririm ehehehe. Sürü psikolojisinin içine sıçayım. Düşünce sürüsünden ayrılanı kurt kapmıyor, siz olayı tamamen yanlış anlamışsınız. Valla he. At gözlükleri atılmalı. Şıpıdık öldürmeli.


     Bir de güneş artık güney yarım küreye dönmeli. Bütün dik açılarını oraya göndermeli. Ter kokularıyla bezenmiş insanları da alıp gitmeli ehehehe. Giderken de kışı bırakmalı ama yanımıza. Ben botlarımı özledim. Soğuk içimi titrettikten sonra ısınmak için içtiğim sıcak çikolatayı da. En çok da yağmuru. Durun ben sümkürüp gelecem. Duygusallaştım, peçeteleri getirin banaaa.