Mim Vol. 19

     Panik dolu bir kalabalığın içine dalıp "Açılın, ben sanatçıyım!" diyerek saçma tavırlarımı insanların suratına püskürtmek isterdim. Bir umut da olurdum belki, dertlerine çare elimde kalemim, defterim ve kelimelerden akıttığım hayal gücüm ile. Bilinmez. Ya da, ölümlerden ölümlere yuvarlanmamı sağlayan güneş ışınlarını rahmetli Voldemort'un suratına geçirmek güzel olabilirdi, ne bileyim? Bir süper kahraman olup insanların suratına "Ne kadar süperim, bak!" demek falan. - Ki, süper kahraman olmasam da bunu yapmadığım söylenemez. Bencil değilim; ama hafiften megalomanlık var ruhumda. - 


     "Why so serious?" gibi bir felsefe edinerek, " 'bazen ciddi' çoğu zaman ciddiyetten uzak " konseptimdeki, tırnak işaretli kısmı alaşağı etmek isterdim. Çünkü; ciddiyetin yok edildiği yerde, tahta saçma tebessümler geçer. Yani, mutluluğun formülü çok açık evet. Bir ben, bir sen bir de ciddi tavırlardan arınmış bedenlerimiz.


     Eskiden, eskiler, çok mazilerden gelen sözcüklerle, verdikleri tavsiyelerle ve virgüllerin ardına gizlenmiş habersiz sözcüklerle, kendilerini, çok bilgili sandıkları bu evrende tabii tutuldukları sınavı geçememenin vermiş olduğu iç burkucu hayal kırıklığıyla, saldırdıkları sokakları, öldürdükleri egoları ve yavaşça katlettikleri insanlıklarıyla, karşımızda, başımızda, başımın üstünde yeri olmasa da oralarda bir yerlerde takılan, hayvansı insanlar, kadınsı adamlar, tokumsu karınlar olmuşlardır. - Evet, söylenilmek istenen çok açık. KAFAM İYİ DEĞİL! - Aslında düşününce o kadar da anlamsız sayılmaz söylediklerim. Sadece, kendini çok bir şey zannederken hayatı boyunca hiçbir şey olamayan insanların karşıma geçip "bıdı bıdı" konuşmalarına tepki mahiyetinde de olabilir. Evet evet, kesinlikle bu.


     Silmeden, silgi kullanmadan, sözcük hesabı yapmadan, sadece yazmak için tıklatmak klavyeye o kadar rahatlatıcı ki aslında. Zaten çoğunlukla yazarken bu taktiği uygularım sözcük avlamalarımda. Ve bu mimi Beyaz Sayfa yanlışım yoksa 2 ay önce bırakmıştı avuçlarımda. Ve şimdi yeşerttim ben onu, utanarak, bunca zamandır yapmamış olmanın verdiği haylaz çocuk tavrıyla, özür dileyememenin verdiği o utangaç çocuk edalarıyla, sonlandırıyorum yazımı. Ve, teşekkür ediyorum. Ben hariç herkes yaptığından dolayı, doğal olaraktan. Kimseyi mimleme zahmetine girişmiyorum. Ve hortlattığım bir mimle yeniden, hepinize selamlar.


AAA! STOP HERE! Kuulumsu Kadın var tabi. O her zaman var. Her hortlattığım mimde onun adını büyük bir mutlulukla yazacağım. Yapmamıştı. Yapmamıştır. Öyle tahmin ediyorum. Yapsa zaten, yorum atmış olurdum. O yüzden, öpücükler eşliğinde seni mimliyorum Kuul'lu hatun. Kolaylar başına üşüşsün. Heh.


Sanırım, Aylak da mimlemişti beni. Ama tabi BLOGU KAPALI OLDUĞUNDAN TEYİT EDEMİYORUM! Başka mimleyen de varsa, inanın hatırlamıyorum, üzgünüm.


Ve ben anladım ki, bütün o biriken mimleri yapamayacağım. Hep, ütopik hayallerin peşinden sek sek oynamışım demek ki. Yine üzgünüm. Çok üzgünüm bu yazıda. Ağıtlar çıkarıp, zılgıt atacağım. - Zılgıtı doğru yazdığımdan emin değilim; ama anladınız... siz.... iz..... zzzzz.... -

Hep beraber nostalji yapsak ya. OFF. Eskiden çok severdim be. Hala da severim aslında. Sevilmez mi ki yahu?