Zaman, Zamansız Geçiyor Bazen

     Bütün kelimelerin anlamlarından sıyrıldığı bir cümlede bön bön etrafına bakınan harflerin saçma kaderini omuzlarına sırtlamış gibi bir hali vardı. Zaman, zamansız geçmişti onun için. Her ne kadar pozitif düşünceleri zihnine entegre etmiş olsa da, bazen hayat onun düşüncelerinin ötesinde bir hal alıp bütün polyannacılığı çöpe atabiliyordu. Zaman avuçlarından kayıp giderken, o da fırsattan istifade paten yapma şansı bulmuş bir pengueni hayal ediyordu zihninde. Gözlerini kapatıp açtığında filmlerdeki gibi muzur bir gülümsemeyi dudaklarına yapıştırıp çözüm yolunu bulmayı umuyordu. Ya da içten içe gözlerini kapattığında bir daha açamamayı........


     Zaferleri, yenilgileri, hayalleri, kabusları... hepsi boş bir teneke kutuyu dolduramayacak kadar kısıtlı geliyordu gözüne. Yapacak o kadar çok şeyi vardı ki, hepsinden şimdi vazgeçmek acımasızlık olurdu. Hem kendisi için, hem de dünya ahiret bütün insanlık adına. Hayallerinde kendisi için küçük insanlık için büyük adımlar atma meylindeydi hanfendicancağızım.


     Her dakika farklı düşüncelerin esareti altına giriyordu. Aslında, kendisi öyle zannediyordu desek daha doğru olur. Alzheimerlı zihni daha fazla kaldıramıyordu hayatın bedelini. Bazen ölümden bahsetip etrafındakileri üzüyordu ehtiyar, bazense hala babasının yaşıyor olduğunu sanıp o hayale tutunduğu gibi çocuksu bir hali bindiriyordu ifadesine. Bazen 20 yılı yaşamamış gibi bir hali vardı, bazense hiç yaşamıyormuş gibi.... Aynı şeyleri belki de 30 defa söylüyordu; ama her seferinde aynı heyecanı barındırıyordu sözcüklerinde. Belki de bir daha ki söylediğinde fark edecekti, önceden de söylemişti, sonra bir daha söyleyecekti, belki söylemeyi bırakacaktı, belki kendini bırakacaktı......


     Zaman onun için zamansız geçmişti. Zamanın geçişini algılayabilecek halde değildi. Anıları onunla oynuyordu, hatırlarındaki geçişlerle kendini apayrı boyutlarda hissediyordu bazen. Belki de kendi Memento'sunu yaşıyordu. Ama tabi farklı şiddet seviyelerinde. 


     Hayat onun için yaşanılacak yer değildi artık; ama bunu fark edemeyecek kadar zayıf düşmüştü hafızası. Belki bazen aynaya baktığında gördüğü silüet karşısında hayretlerle dakikaların içinde boğuşuyordu; ama sorun değil nasılsa birkaç dakika sonra her şey unutulacaktı. Bazen ellerine baktığında kırışıklığına anlam veremiyordu belki, söyledikleri de pek anlaşılmıyordu zaten. Bastonuyla zar zor yürüyordu, elleri her daim buzullarda sıkışmış bir köpek yavrusu gibi titriyordu. Hayat ona çok şey sunmuştu belki; ama şimdi sadece hatırladığınca yaşıyordu. Bazen var gibiydi, çoğu zaman yoktu sanki. Bazen aldığı nefesin hakkını sonuna kadar veriyordu, çoğu zamansa aldıklarını hatırlamıyordu bile. Artık hayat onun için "suya yazı yazar gibi"ydi. Ama yine de her şeye rağmen gülümsüyordu ihtiyar. Belki her şeyin farkındaydı da, sadece çaktırmıyordu. Ve bütün düşünceleri yıkıyordu bir bakıma. Gülümsemek için bir sebebe ihtiyaç yoktur aslında, zaten gülümseyebildiğince mutlusundur bazen.


    - Bir tweetimle özetlemek gerekirse: "En büyük korkum yaşlı ve alzheimerlı olmak." -

Ben susayım da Şebnem konuşsun biraz da. 

Zaman Geçip Gidiyor : " http://fizy.com/#s/1aijbd "