40 Akıllıyı Peşinden Sürükleyen Deli

     Ağlak bir ruh halinin umarsız terbiyecisi olmadığımdan dolayı öncelikle büyük ele çakmak istiyorum. Yani, soyutsal ifadelerle tabi. Hayatı bir Karadeniz şivesi gibi "nalet" görmediğimden ötürü tebessümü yayabilirim suratıma, garip bir şekilde, istediğim hoyratlıkla. Bir kelime denizine atlayarak intihar edebilirim ve böylece reenkarne olarak bir kelimeperest olarak adım atabilirim dünyaya. "Hey sen! Kafasının içindekiyle kalçasındaki kılları birbirine karıştıran öküz insan! Ünlem işaretlerimden anladığınca sinirlenmişim ben galiba! Birazcık, aklını kullanabilir misin rica etsem? Yani, aslında çok tatlı bir şey, ah bir bilsen." bile diyesim gelmiyor etrafımdaki gerizekalı dümbelek tavırlılara. Umur denen şey bir isim sadece içimde. Çünkü UMRUMDA DEĞİLSİNİZ! - Hey, ergenlikten çıkamayan cümlelerime aldırış etmeyin. "He" deyip geçiniz, "hı hıı" falan. -


     Delilerin içindeki tek akıllı olmaktansa, 40 akıllıyı peşinden sürükleyen bir deli olmayı tercih ederim. Ama ben, ikisi de değilim. Çünkü ben bir taraflara sıkıştırılamayacak kadar taşıp gitmişim bu hayatta, pehhh, ne kadar dağınık bir kişiliğe sahibim. Olmaz ki böyle. Hani edebini bilip azıcık toparlanmam gerekiyor, öyle der büyükler, öyle demeye programsız küçükler ise bir kulaklarından sokarak diğerinden çıkartırlar usulca bunu. Örs, kemik, üzengi ise olanlardan habersiz, seyrederler olanları. - İronik, kronik ve kafiyeli tonlarca "konik"li bir cümle. O zaman koninin alanını bulursanız, anlamlandırabilirsiniz. Evet. Kesinlikle. Peki, olmayan bir koninin alanını nasıl bulacaksınız? Cevap veriyorum; BOK BULURSUN. - Hey, selam, bir ergen cümle daha yakalandı burada. Evet, yine "He" deyip geçiyoruz. Tamam mı? Sakiiin. -


     Yaşımın verdiği tecrübesizlikle, bazısının yaşının vermesi gereken tecrübeleri hüpletmişim hazineme. Karşısına geçip bir kötü kadın kahkası patlatarak ardından "Nağbeer?" dansı yapmak isterim ama edebime karışmış terbiyem orada dizginleri eline alarak "Höööst!" diyerek durdurmaya çalışır beni. Ben de dururum. Ve bu edepli terbiyeme beni bir ata benzettiğinden dolayı alınarak, "At gözlüklü olan ben değilim. Bak, şu görmüş olduğun insanların %80'i öyle. Onlar derin bir uykudalar, sadece farkında değil avanaklar. En azından ayılar sadece kışları uykuya dalıyor, baksana şunlara. Yıllardır aynı pozisyondan bakmaktalar hayata. Yazık lan!"


     Tespihimi sallaya sallaya teşbihimi yapa yapa testihimden bir su içerek sonlandırmak isterdim yazımı, yani kafiyelerimi tavırlarıma aktararak. Yani, kafiyeli bir şekilde hal ve hareketlerimi senkronize ederek. Olmadı. Ama saçmalamak, bazen güneşin batışını izlemek gibi sepya tonlarında bir tatlılık sunuyor. Bazen gülümsetirken bir taraftan hüzün bombalarını da fırlatıyor. Ama genellikle bir tebessüm karmaşasını suratıma yapıştırarak varlığıyla yokluğunun bir olmadığını kanıtlıyor bana. Ne tatlı bir şeydir yani o. Yeme de yanında yat, hatta 3 kilometre uzaklıkta sek sek oyna. Hatta etrafından zıplayarak parande at. Ya da, yeme blendırdan geçirerek iç. Zaten yeme, obez olursun. Çok kalorili. Zaten bu hayatta güzel olan her şey zararlı! İsyeaaanımı ayreaaan içerek bastırıyorum o zaman ben. Ve burada, bu anlamları art arda sıraladığım yazıyı noktalı virgüle bağlıyorum. Çünkü, hiçbir zaman bitmeyecek...........


- Hesapta yokken hesap makinesini kaybetmiş bir çocuğum, belki şu an varım; ama ben aslında yoğum! -

Zamanında az dinlemedik. Zamanında zamanımızın dakikalarını bu şarkıya hapsetmedik sanki. O yüzden, şimdi bir zamamınızı bu şarkıya ayıralım. Vakit nakittir, biz bunu taksite çevirelim. VUUĞ! - Sanırım tozunu yutana kadar saçmaladım, ohh, iyi geldi. -